Recenzja filmu Woodyego Allena - "Blue Jasmine"

Życie bywa na tyle skomplikowane, że nie sposób znaleźć jednej uniwersalnej receptury, aby przez nie przejść w spokoju i szczęśliwości.

Niemniej jednak tytułowa bohaterka najnowszego filmu Woody’ego Allena najprawdopodobniej takową receptę znalazła – ma przystojnego, bogatego męża; opływa w luksusy, a jej jedyne zmartwienie to pozytywny odbiór podczas spotkań towarzyskich. Jest na tyle szczęśliwa, że zdaje się nie zauważać finansowych machlojek męża i jego licznych romansów. Według niej idealne życie po prostu… musi być idealne. Inaczej być nie może.

Do czasu. Pewnego dnia jej perfekcyjnie zbudowany świat zamienia się w ruinę: mąż trafia do więzienia, gdzie popełnia samobójstwo; rząd kładzie rękę na wspólnym majątku, a Jasmine bez grosza przy duszy zmuszona jest szukać pomocy u swojej siostry Ginger. Na ten czas jednak potrzebuje zapomnieć o luksusach i dostatnim życiu – siostra bowiem jest rozwódką wychowującą dwójkę dzieci, egzystującą z dnia na dzień w ciasnym mieszkaniu za marną pensję w supermarkecie. I oto Jasmine staje przed koniecznością odnalezienia siebie samej w nowej rzeczywistości: musi znaleźć pracę i obrać właściwą drogę w nowej rzeczywistości.

Jak się okazuje, dla przedstawicielki wyższych sfer to nie jest wcale takie proste. Jasmine jest zagubiona: nie ma pojęcia, co ze sobą zrobić oraz gdzie się udać. Obiera sobie co prawda cel – zamierza zostać architektem wnętrz - niemniej jednak jego realizacja jest tak odległa, a przeszkody niezwykle wysokie, że bohaterka praktycznie nie ma szans ich pokonać. Dodatkowo, wciąż żyje przeszłością i rozpamiętuje każdy jej aspekt, a stres związany z nowymi wyzwaniami doprowadza ją na krawędź załamania nerwowego.

Cate Blanchett idealnie odnajduje się w roli Jasmine. Nie ma w jej kreacji ani jednej nutki zakłamania – widać, że oddycha postacią, znakomicie oddając wszystkie emocjonalne stany bohaterki i wygłaszając rozwlekłe monologi bez choćby jednego zająknięcia. Sally Hawkins równie dobrze wypadła w roli jej siostry Ginger – prostej kobiety o wielkim sercu. Dzielnie dotrzymuje im kroku Alec Baldwin, choć tu może w nieco oczywistej roli dwulicowego lowelasa oraz Bobby Cannavale z fatalną fryzurą i wyblakłymi tatuażami jako toporny chłopak Ginger, Chili.

To jednak film Woody’ego Allena, a on zawsze miał rękę do prowadzenia aktorów. Dodatkowo film ów ma w sobie wszystkie cechy, za jakie ceniona jest jego wcześniejsza twórczość. Są i błyskotliwe dialogi, i zaangażowanie w sprawy istotne, i wnikliwa wiwisekcja relacji damsko – męskich oraz słodko-gorzkie spojrzenie na rzeczywistość. Co prawda Allen mógł zrobić z tej historii lekką komedię o zderzeniu dwóch światów, ale on idzie o krok dalej. Jako twórcy dojrzałego, interesują go również inne aspekty życia – te mroczne, bardziej dramatyczne. I choć perypetie Jasmine mogą wywoływać uśmiech na twarzy, koniec końców więźnie on w wyrazie niemej bezsilności. Bowiem na ruinach szklanych twierdz, jakie tworzy każdy z nas celem komfortowego życia, nie zawsze można zbudować coś nowego…

„Blue Jasminie” zagra Wam na emocjach. Uświadomi pewne rzeczy, których na co dzień się nie dostrzega pomimo świadomości ich istnienia. Sprawi, że się uśmiechniecie nie raz i nie dwa, by za chwilę popaść w refleksję nad kruchą codziennością. I faktem, że szczęśliwe zakończenia są bardziej prawdopodobne w filmach, niźli w prawdziwym życiu.

autor: Tomek Kaczmarek

www.recenzyjkifilmowe.blogspot.com

/jk